Woensdag 19 juni 2019 bij Thuisbij

Toen ik eenmaal goed wakker was, wist ik het meteen: het zat niet goed met mijn linker pols. Ik had gehoopt dat de pijn minder zou zijn na een goede nacht. Maar dat viel goed tegen. Ik besloot deze dag door te testen. Op advies van de zuster zou ik om de paar uur twee paracetamollen nemen, dan moest het minder worden. Ik nam plaats op de wachtstoel, wachtend op José of Anca, het regende vorstelijk.

Toen – om kwart over negen – belde Helena. Het regende zo pittig, ze wilde mij en de rolstoelduwer een nat pak besparen. Een goed uur later belde zij weer. Het zou voorlopig niet droog worden, Anca had de poncho’s klaar gezocht en was op weg naar Geesterheem om mij op te halen. Ik werd op de pissende regen gekleed en met Anca dook ik de nog steeds stortende regen in, op weg naar Thuisbij.

Ik trof een compleet stel regenmannetjes en idem vrouwtjes al vrolijk babbelend achter hun tweede bakkie koffie. Gelukkig voor mij was Anne er ook, zodat we konden cryptogrammen. Dat duurde tot tegen twaalven. Ondertussen bakte Helena met gepaste geestdrift pannenkoeken in soorten en maten, met spek en ander lekkers. Die werden ons vanaf ruim 12 uur geserveerd. We mochten ze zelf versieren met stroop en/of poedersuiker. We lieten het ons goed smaken. Om half een dankten we de heer of mevrouw van boven, en warempel het werd droog, we konden onze natte poncho’s aan de kapstokken laten hangen toen we naar Geesterheem reden. Anca stopte mij veilig onder de dekens, ik sliep de slaap der rechtvaardigen, een vorstelijk uur lang.

Om half drie klom ik uit bed en zette mij achter de computer voor het begin van mijn dagboek, mijn zere pols verbijtend, wachtend op Margreet die naar de yoga was, zou wel 16.00 uur worden. Als zij om 16.00 uur komt mag ik weer nieuwe paracetamols. Ik kon mij verheugen op een paar uur zonder pijn in de linker pols. Daarna is het wie dan leeft wie dan zorgt.